مبانی نظری و پیشینه تحقیق برای فصل دوم پایان نامه بررسی سطح دانش مربیان فوتبال حاضر در رده های مختلف و روش های آماده سازی اعلام شده آنان در فوتبالیست ها

۲-۲٫ مبانی نظری پژوهش……………………………………………………………………………………………………………..۱۴

۲-۳٫ مروری بر پژوهش های گذشته ……………………………………………………………………………………………..۲۲

۲-۲- مبانی نظری پژوهش

۲-۲-۱- تاریخچه فوتبال

فوتبال از ورزش هایی است که سابقه ای طولانی داشته و قدمت آن به بیش از ۲۰۰۰ سال می رسد. به استناد مدارک تاریخی، شکل های ابتدایی و ساده فوتبال در نقاط مختلف کره زمین متداول بود. لگد زدن به توپ، گرفتن و پرتاب اشیاء کروی در تمدن های مختلف باستانی وجود داشته است. از این رو، به درستی نمی توان گفت چه کشوری فوتبال را ابداع کرده است. بسیاری از مردم، هوانگ تی^[۱]، امپراطور بزرگ چین را به عنوان مبتکر بازی فوتبال می دانند [۲]. اعتقاد بر این است که چینی ها نوعی بازی با توپ را ابداع کرده بودند که “تسو-چو” یا “تسو-کوه” نامیده می شد. در زبان چینی واژه “کوه” به معنای توپ و “تسو” به معنای لگد زدن است. این بازی ابتدا در میان امپراطوران چینی رواج داشته و مردم علاقه زیادی به آن نشان نمی دادند. البته در همین زمان در رُم، نوعی بازی شبیه به فوتبال انجام می شد که تفاوت زیادی با تسو-کوه داشت و به علت استفاده زیاد از دست، مشکلات زیادی هنگام بازی به وجود می آورد [۱۰،۶]. بازی تسو-کوه حوالی سال ۵۸۷ میلادی از چین به ژاپن رفت و دچار تغییرات و تحولاتی شد. فوتبال ژاپنی ها که “کوماری” نامیده می شد کم کم به صورت یک عمل مذهبی درآمد و امپراطوران ژاپن، خود در این بازی که مخصوص نجبا و اشراف بود، شرکت می کردند [۱۰]. برخی از کشورهای غربی سعی می کنند ثابت کنند که فوتبال، چه به شکل اولیه و ابتدایی اش و چه به صورت فوتبال مدرن و امروزی، از کشور آن ها شروع شده و سپس به سایر نقاط جهان گسترش یافته است. فرانسه و ایتالیا خود را پدر فوتبال می دانند و کشور انگلستان از لحاظ تنظیم قوانین و ثبت بازی ها و مسابقات خود را برتر از سایرین می پندارند. شهر فلورانس ایتالیا جایی بود که فوتبالی به نام “کالچیو” با ۲۷ بازیکن و ۶ داور در آن بازی می شد اما در این بازی، بازیکنان به همان اندازه که از پا استفاده می کردند، اجازه استفاده از دست را نیز داشتند. برخی از نویسندگان در تاریخ ورزش معتقدند که شکل های ابتدایی بازی های اولیه از خاور دور به وجود آمده است و سپس بر اثر جنگ های بزرگی مانند جنگ اسکندر مقدونی، این بازی ها به خاورمیانه و و بعد به کشورها یا تمدن های اروپایی راه یافته است. بازی فوتبال در انگلستان پس از فتح این کشور توسط امپراطور روم دوم و به واسطه سربازان رومی در این کشور رواج یافت و چنان در بین مردم گسترش یافت که کشور انگلستان را به مهد فوتبال جهان مبدل ساخت [۲]. تا قرون وسطی، فوتبال هنوز شکل منظمی به خود نگرفته بود تا اینکه در اوایل این دوره جایگاه بهتری در میان شهرها و روستاهای کوچک پیدا کرد ولی به علت نداشتن قوانین مناسب و خطرناک بودن بازی، بیشتر بازیکنان دچار مصدومیت های شدید گردیده و به همین علت در مناطق مختلف این بازی ممنوع شد [۶]. به عنوان مثال؛ در سال ۱۳۱۹ میلادی “فیلیپ پنجم” و در سال ۱۳۶۹ میلادی “شارل پنجم” با تصویب قوانینی سخت، این بازی را در فرانسه ممنوع و محدود کردند. در انگلستان نیز چنین وضعیتی وجود داشت. به این ترتیب، تحریم بازی های با توپ، سال های زیادی طول کشید و کم کم می رفت که این بازی به بوته فراموشی سپرده شود اما شواهدی وجود دارد که نشان می دهد این بازی همچنان مورد توجه جوانان و حتی برخی از پادشاهان بوده است. بالاخره با وجود تمام مخالفت هایی که با این بازی می شد، بازی “سول” در اوایل قرن هجدهم میلادی به مدارس نیز نفوذ کرد. در اغلب مدارس اروپایی به خصوص انگلستان، دانش آموزان علاقه زیادی به آن نشان می دادند به طوری که در اواخر قرن هجدهم، بازی با توپ به گونه ای بسیار نزدیک با بازی فوتبال امروزی اما با اسامی مختلف، در انگلستان رواج بسیار داشت [۱۰]. در طول قرن نوزدهم شکل های بازی تغییر یافت و در واقع تدوین مقررات و دستورات فوتبال و همچنین، انواع مختلف فوتبال نظیر راگبی^[۲]، هارو^[۳] و ایتون^[۴] در این قرن شکل گرفت که در میان این بازی های دسته جمعی که با توپ انجام می شد، فوتبال و راگبی بیشتر از همه جوانان را به هیجان می آورد [۲]. تا سال ۱۸۲۳ این دو بازی مقررات جداگانه ای نداشتند و هر دو بازی روی زمین چمن انجام می شد تا اینکه طی همین سال و در جریان یک بازی فوتبال، جوانی به نام “ویلیام وب الیس” توپی را که تا خط گل با پایش برده بود، برخلاف مقررات با دست گل کرد. این سنت شکنی باعث شد که دو بازی فوتبال و راگبی از هم جدا شوند. اما جدایی قطعی این دو بازی از یکدیگر در تاریخ ۲۶ اکتبر سال ۱۸۶۳ صورت گرفت [۱۰]. در این سال، کلوپ هایی که موافق بازی فوتبال با پا بودند (۷ کلوپ) در لندن دور هم جمع شدند و انجمن فوتبال لندن را با قانون یک شکل تأسیس کردند [۲]. در سال ۱۸۴۶ “وینتون” و “ترینگ” ۱۰ قانون مشخص را برای بازی فوتبال تدوین کردند و از آنجایی که هر دوی آن ها فارغ التحصیل دانشگاه کمبریج بودند، آن ها را “قوانین کمبریج” نامیدند [۶]. سرانجام اولین باشگاه فوتبال در سال ۱۸۵۵ در شفیلد یونایتد تأسیس شد [۲].

….

….

….