دانلود پروپوزال آماده:  رویکرد و عملکرد جامعه روحانیت مبارز در فرایند سیاست و حکومت جمهوری اسلامی ایران

قسمت هایی از پروپوزال:

بیان مسأله:

به گواهی تاریخ، جریان اسلامی مهم‏ترین نقش را در تحولات سیاسی، اجتماعی در ایران معاصر داشته است. بی‏گمان اگر از خودگذشتگی و مجاهدت نیروهای جریان اسلامی به رهبری روحانیت انقلابی نبود، شکست رژیمی ۲۵۰۰ ساله با برخورداری از ارتش مسلح و پیشرفته و حمایت کامل ابرقدرت‏های زمانه ناممکن بود. جریان اسلامی به رهبری روحانیت، در عصر دیکتاتوری رضاشاه، دوران بسیار سختی را پشت سر گذاشت. رضاشاه پهلوی مصمم بود با کمک قدرت‏های استعماری به ویژه انگلیس و روشنفکران سکولار، به گمان خود اسلام، تشیع و روحانیت را ریشه‏کن کند. با سقوط استبداد رضاشاهی، محمد رضا پهلوی کوشید به چهره منفور نظام رضاشاهی بهبود ببخشد. جریان اسلامی از این فرصت و نیز از جوانی و بی‏تجربگی محمدرضا، استفاده لازم را برد و به سرعت خود را بازسازی کرد. در همین دوران جریان‏های دیگری چون جریانهای مارکسیستی و ملی‏گرا نیز تلاش خود را برای به دست‏گیری قدرت آغاز کردند. جریان مارکسیستی به پشتوانه نیروهای اشغالگر شوروی حداکثر توانستند نمایندگانی معدود در مجلس و چند وزیر در کابینه وارد کنند، امّا نیروهای ملی‏گرا به رهبری دکتر محمد مصدق و با همراهی آیت الله کاشانی زمام دولت را به دست گرفتند. امّا کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ آنان را از صحنه قدرت حذف کرد. پس از کودتا و سرکوب شدید جریان‏های مخالفِ جریانِ سلطنت، فضای یأس بر بسیاری از نیروها حاکم شده بود. در این میان برخی جوانان رادیکال راه مبارزه با رژیم پهلوی را در التقاط مکاتب و مبارزه مسلحانه به شیوه مارکسیست‏ها دیده، بدان روی آورده بودند. عده‏ای دیگر نیز منفعلانه به مبارزه پارلمانی دل خوش کرده بودند. در این زمان جریان اصیل اسلامی با برنامه ریزی عمیق و مقاومتی شگفت‏انگیز، بزرگ‏ترین تحول تاریخ ایران، یعنی تغییر نظام ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی و برپایی نظام جمهوریت بر پایه اسلام را آغاز کردند. مرجعیت و روحانیت شیعه ابتدا به نصیحت، نامه، توصیه، پیام‏های هشدار دهنده و انتقاد، بر اساس وظیفه اسلامی امر به معروف و نهی از منکر نسبت به محمدرضا پهلوی اقدام کردند. اما وقتی به نتیجه نرسیدند و به تصمیم و نقشه رژیم برای خارج کردن اسلام از سیاست و جامعه و حتی قلوب مسلمانان پی بردند، آنان نیز تلاش برای سقوط نظام سلطنتی را آغاز کردند. بی‏گمان در شرایط استبداد پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و در حالی که سکولاریزم حاکمیت خود را در کشور و حتی حوزه‏های دینی گسترانده بود، در نظر بعضی شکست رژیمی چنان قدرتمند کاری ناممکن می‏نمود، چون علاوه بر رهبری هوشمند امام خمینی و مکتب غنی اسلام، حرکت انقلابی نیازمند کادر فعّالی از نیروهای جان بر کف بود که بتواند تا زمان به ثمر رسیدن نهضت، انواع سختی‏ها اعم از نیش و کنایه‏های متحجرین و منفعلین، تا زندان و شکنجه و تبعید را به جان بخرند. هر چند با درایت عالمان بزرگی چون آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی و آیت الله العظمی بروجردی و دیگر بزرگان، حوزه علمیه قم پشتوانه این نهضت به حساب می‏آمد، امّا بهره‏گیری از این سرمایه عظیم خالی از مشکلات نبود. تردیدی نیست که درک جایگاه «روحانیت مبارز» شیعه در نهضت اسلامی اخیر مبتنی بر شناختِ جریان‏های درون روحانیت در آغاز نهضت امام خمینی است. گفتنی است که جریان اسلامی در درون خود از دو نوع تشکل سیاسی برخوردار بوده است، اول: تشکل‏های روحانی همچون جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و روحانیت مبارز، دوم: تشکل‏های غیر روحانی امّا مرتبط با روحانیت، همچون فدائیان اسلام، هیئت‏های مؤتلفه اسلامی و مانند آنها. تشکل‏های روحانی در سال ۱۳۴۱ شامل چهار گروه متمایز به شرح زیر بود:۱-  روحانیت انقلابی: که در رأس و رهبری آن امام خمینی قرار داشت و با احساس تکلیف نسبت به اجرای احکام و ارزش‏های اسلام و برپایی حکومت اسلامی با رژیم پهلوی مبارزه می‏کرد. ۲- روحانیت وابسته به حکومت پهلوی: این گروه به شدت از محمدرضا پهلوی به عنوان تنها پادشاه شیعه حمایت می‏کردند، با دربار پهلوی رابطه داشتند، دعاگوی رژیم بودند و با گروه اوّل به شدت مخالفت می‏کردند. ۳- روحانیت میانه‏رو: این بخش از روحانیون گرچه با استبداد موافق نبودند، امّا به سقوط رژیم پهلوی نیز اعتقاد نداشتند. آنان تلاش می‏کردند تا رژیم به قانون اساسی مشروطه عمل کند. ۴-روحانیون غیر سیاسی: این گروه از روحانیان به شدت از ورود و دخالت در سیاست پرهیز می‏کردند. آنان تمام تلاش خود را به تحصیل، تدریس، و بیان مسائل اخلاقی و معنوی معطوف کرده بودند. آن چه امروز با عنوان «جامعه روحانیت مبارز» می‏شناسیم، تشکّلی برآمده از همان روحانیت انقلابی به رهبری امام خمینی (قدس سره) است که با فداکاری خود علاوه بر جذب بخش‏های دیگری از روحانیت به نهضت اسلامی، در آگاه سازی مردم و هدایت جریان مبارزه به پیروی از امام خمینی و تثبیت جایگاه رهبری نقش اساسی داشته است.

از اواسط سال ۱۳۵۶ روحانيون طرفدار امام(ره) در تهران تشکلي در ميان خود به نام روحانيت مبارز به وجود آوردند. شخصيت هاي عمده اي چون بهشتي، مطهري، مفتح، باهنر، مهدوي کني، خسروشاهي، عبدالمجيد ايرواني، هاشمي رفسنجاني، ناطق نوري، معاديخواه، شجوني، مهدي کروبي، هادي غفاري و… از فعالين و گردانندگان روحانيت مبارز به شمار مي‌آمدند. برنامه ريزي راهپيمايي‌ها، سخنراني در مساجد، تهيه شعار و در مجموع سازماندهي نهضت عمدتاً توسط روحانيت مبارز صورت مي گرفت. به عبارت ديگر در حالي که بسياري از نيروهاي مخالف با مشکلاتي همچون فقدان رهبري، ضعف تشکيلاتي، عدم انسجام فکري، تفرقه و انشعابات رو به رو بودند، روحانيت با وجود امام و دارا بودن شبکه اي از روحانيون در سراسر کشور، از مزيت مهمي برخوردار بود(زيباكلام، ۱۳۸۰: ۲۶۹).

مرکز جامعه روحانيت مبارز ابتدا در شميران بود و بعد به تدريج تمام تهران را زير پوشش گرفت. بدين گونه که تهران به ۱۲ منطقه تقسيم شد و روحانيت هر منطقه تحت نظام و سازماندهي درآمدند و هر کدام يک نماينده در بخش مرکزي داشتند (اعضاي شوراي مرکزي). در حقيقت در سال هاي ۱۳۵۷ ـ ۱۳۵۶ بود که روحانيت مبارز شکل گرفت. هرچند برخي از اعضاي شوراي مرکزي معتقدند که پيدايش اصل جامعه روحانيت مبارز به سال هاي ۱۳۴۶ ـ ۱۳۴۵ باز مي گردد و در سال ۱۳۵۶ تجديد سازمان يافته است، فعاليت هاي گسترده اي را به صورت مخفي و نيمه علني آغاز کرد تا آنکه در اوايل انقلاب رسماً برنامه انقلاب و سازماندهي را شروع کرد. حالا ديگر روحانيت مبارز به ويژه نام هاي مطهري و بهشتي که به عنوان رهبران انقلاب و حلقه اتصال بين امام در نجف و سپس پاريس با مردم در ايران عمل مي کردند، بيش از همه بر سر زبان ها بود. علي رغم سعي فراوان افراد و گروه هاي سياسي که خواهان دور نگه داشتن جريان مبارزه از جناح مذهبي بودند، عملاً مرکزيت اعتصاب ها و مبارزات در ستاد مرکزي آيت الله خميني در تهران مستقر بود و مساجد نقش مهمي را ايفا مي کردند(حکيمي، ۱۳۵۷: ۱۸۸).

آيت الله بهشتي که خانه اش مرکز اين هماهنگي ها بود با يک سازماندهي کارساز، اعتصاب ها را هماهنگ کرده، به تدريج سراسر کشور را به آن متصل مي کرد. ديگر هسته اصلي همه تظاهرات و راهپيمايي سال هاي ۵۷ ـ ۱۳۵۶ به ويژه راهپيمايي بزرگ روز تاسوعا تحت مديريت آقايان بهشتي، باهنر و مطهري اداره مي شد. با نگاهي گذرا بر روز شمار انقلاب اسلامي، نقش جامعه روحانيت مبارز تهران در برگزاري مجالس يادبود و گرامي داشت شهدا، اعلام عزاي ملي، تعطيل عمومي در مناسبت ها از جمله ۱۵ خرداد، برنامه ريزي اعتصاب ها و تظاهرات به ويژه در ماه مبارک رمضان و ماه محرم، دعوت به ميتينگ ها و راهپيمايي ها و به ويژه برگزاري نماز با شکوه عيدفطر در تپه هاي قيطريه تهران به امامت آيت الله دکتر مفتح و سخنراني ايشان و دکتر باهنر و نقش برجسته اين اجتماع در تشديد مبارزات ضدرژيم به طور برجسته و اساسي نمايان است.

در حالي که شاه آخرين تلاش ها را براي استمرار رژيم سلطنت انجام مي داد و قدرت هاي حاکم بر منطقه هم کوشش داشتند راه حل مناسبي که با منافع آن ها تطبيق داشته باشد، بيابند؛ همه نيروهاي مخالف انقلاب جز روحانيت به تشکيل حکومت بختيار رضايت دادند و تمام تلاش هاي پيدا و پنهان به کار گرفته شد تا به گونه اي شعله انقلاب خاموش شود؛ رهبري انقلاب يکي از ضربات مهلک را بر رژيم در حال احتضار وارد ساخت. تشکيل شوراي انقلاب يکي از همين تصميم ها بود. در اعلاميه ۲۲ دي ماه ۱۳۵۷ شوراي انقلاب اسلامي مرکب از افراد با صلاحيت و مسلمان و مورد وثوق موقتاً تشکيل شده بود. در اين خصوص يکي از پايه گذاران و بنيان گذاران شوراي انقلاب، آيت الله دکتر بهشتي طي مصاحبه اي با روزنامه اطلاعات مورخ ۳۱ تيرماه ۱۳۵۹ شماره ۱۶۱۹۶ در اين باره مي گويد: افراد را امام تعيين مي کردند به اين معني که اول امام به يک گروه پنج نفري از روحانيت مسئوليت دادند که براي شناسايي افراد لازم براي اداره آينده مملکت تلاش کنند. اين عده عبارت بودند از: آيت الله مطهري، هاشمي رفسنجاني، موسوي اردبيلي، دکتر باهنر و خود بنده. بعد با آقاي مهدوي کني صحبت کرديم و به امام اطلاع داديم و ايشان هم شرکت نمودند. بدني ترتيب هسته شوراي انقلاب يکي گروه شش نفري شد. بعدها به روحانيون آيت الله طالقاني و خامنه يا نيز اضافه شدند. به هر حال شوراي انقلاب با ترکيبي از چند روحاني از جامعه روحانيت مبارز تشکيل شد(بادامچيان، ۱۳۷۲: ۸۵).

اين شورا دو وظيفه داشت: تصويب قوانين مورد نياز کشور، (به خصوص در دوران انتقال قدرت و انتقال از مرحله قبلي به حکومت اسلامي) و ديگر اجراي آن که توسط همين اعضاء و گاهي هم افرادي ديگر صورت مي گرفت. شورا تا يک سال و شش ماه از پيروزي انقلاب و تا برقراري مجلس شوراي اسلامي به کار خود ادامه داد. با تشکيل دولت موقت در بهمن ۱۳۵۷ که هنوز انقلاب به پيروزي نرسيده بود، جامعه روحانيت مبارز تهران با صدور اطلاعيه اي، مردم مسلمان ايران را به انجام راه پيمايي براي اعلام نظر مثبت خود نسبت به دولت بازرگان دعوت کرد. در قسمتي از اين اعلاميه آمده است: پس از ۲۵۰۰ سال، اين نخستين بار است که دولت ايران تشکيل دولتي را به راستي جشن مي گيرد. رهبر عالي قدر امام خميني از ملت ايران خواسته اند تا نظر خود را درباره اين انتخاب اعلام کنند. بدين مناسبت ما از همه کساني که انتخاب جناب آقاي بازرگان را صميمانه تأييد مي کنند دعوت مي کنيم به نشانه حمايت و تأييد دولت ايشان در روز پنجشنبه نوزدهم بهمن ماه جاري ساعت ۹صبح در يک راهپيمايي همگاني شرکت فرمايند. بدين سان جريان نهضت با زعامت امام خميني و رهبري روحانيت ادامه مي يابد تا اينکه در ۲۲ بهمن ۵۷ رژيم سلطنتي ساقط شد.

……………………………

۲- اهمیت و ضرورت تحقیق:

……………………………

۳- پیشینه تحقیق:

……………………………

۴- اهداف تحقیق:

…………………………………….

۵- فرضيه ‏هاي تحقیق:

…………………………………….

۶- مدل تحقیق

…………………………

۷- سوالات تحقیق:

…………………………………….

۸- تعريف واژه‏ها و اصطلاحات فني و تخصصی (به صورت مفهومی و عملیاتی):

…………………………………….

۹- بیان جنبه نوآوری تحقیق:

………………………….

۱۰- روش شناسی تحقیق:

الف: شرح كامل روش تحقیق بر حسب هدف، نوع داده ها و نحوه اجراء (شامل مواد، تجهيزات و استانداردهاي مورد استفاده در قالب مراحل اجرايي تحقيق به تفكيك):

………………………….

ب- متغيرهاي مورد بررسي در قالب یک مدل مفهومی و شرح چگونگی بررسی و اندازه گیری متغیرها:

…………………………………….

ج – شرح کامل روش (ميداني، كتابخانه‏اي) و ابزار (مشاهده و آزمون، پرسشنامه، مصاحبه، فيش‏برداري و غيره) گردآوري داده‏ها :

…………………………………….

د – جامعه آماري، روش نمونه‏گيري و حجم نمونه (در صورت وجود و امکان):

…………………………………….

ر- روش نمونه گیری و حجم نمونه:

…………………………………….

ز- ابزار تحقیق:

…………………………………….

هـ – روش‌ها و ابزار تجزيه و تحليل داده‏ها:

…………………………………….

منابع :

…………………………………….

آسان داک: www.Asandoc.com

دانلود نمونه پروپوزال تکمیل شده، پروژه پر شده، طرح پیشنهادیه آماده