عالم قيامت (معاد)

(۱۴ صفحه ورد)

القارِعَةُ * ما القارِعَةُ * وَما أدْراك َ ما القارِعَةُ * يَوْمَ يَكُونُ النّاسُ كَالفَراشِ المَبْثُوثِ * وَتَكُونُ الجِبالُ كَالعِهْنِ المَنْفُوشِ * فَأَمّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوازِينُهُ * فَهُوَ فِى عِـيشَة راضِـيَة * وَأَمّا مَنْ خَفَّتْ مَوازِينُهُ * فَأُمُّهُ هاوِيَهٌ * وَما أَدْراك َ ما هِـيَهْ * نارٌ حامِـيَةٌ ;(۲)

آن حادثه كوبنده، چه كوبنده عظيمى است. تو نمى دانى كه كوبنده چيست، روزى است كه مردم چون ملخ فرارى روى هم مى ريزند و كوه ها چون پشم رنگارنگ زده شده مى گردد ـ از هول آن روز مانند پشم زده متلاشى گردند ـ. امّا كسى كه اعمال اش نزد خدا داراى ارزش باشد، او در عيش رضايت خواهد بود. و امّا آن كه اعمال اش وزنى و ارزشى نداشته باشد، او در آغوش و دهن هاويه  (قعر  جهنّم) خواهد بود. و تو مى دانى هاويه چيست؟ آتشى است سوزنده.

آخرين مرحله از مراحل ششگانه انسان معاد يا روز رستاخيز است. پس عوالم ششگانه كه از عالم ذرّ شروع مى شود و به معاد ختم مى گردد، يك سير جسمى و روحى تكامل و تعالى انسان را به مرحله نمايش مى گذارد و معاد نتيجه اين تكامل است. و خداوند در روز رستاخيز به نتيجه اصلى خالقيّت دست مى يابد كه آيا اين بنده واقعاً آن « أَحْـسَنُ الخالِقِـينَ »(۳) است و

يا نه يك چيز بيهوده و عبث مى باشد. « خَلَـقْناكُمْ عَـبَثاً »(۱) و يا يك كارخانه نجاست ساز است. چون از حيث آفرينش اگر انسان را از نطفه تا عظاماً بررسى كنيم، يك سير الى اللّهى كه فقط لطف خداوند شامل حال آن تكامل جسمى و معنوى مى باشد بوده است. ولى بعد از آن كه نوزاد انسان به دنيا آمد، رشد مى كند، جوان مى شود، چون پير شده مى ميرد و از ولادت تا مرگ اش هم يك تكامل جسمى مادى است، روش زندگى يكسان تكرار مى شود. شب و روز، روز و شب مى شود، انسان مى خورد، مى آشامد، مى خوابد، مدفوع دارد، به خواسته هاى خويش مى رسد. آيا غير از اين زندگى يكسان چيز ديگرى وجود ندارد؟ آيا مى توان باور كرد، هدف از آفرينش انسان همين است و بس؟! پذيرفتن اين معنى برابر است با اين كه بگوييم انسان، به عنوان يك كارخانه نجاست ساز آفريده شده و همه اين شگفتى ها و زيبايى ها، بيهوده و بى فايده مى باشد; « أَفَحَسِـبْتُمْ أَنَّما خَلَـقْناكُمْ عَـبَثاً وَأَنـَّكُمْ إِلَيْنا لا تُـرْجَعُونَ ;(۲) آيا مى پنداريد شما را بيهوده آفريدم و به سوى ما باز نخواهيد گشت.» در صورتى كه در سوره ديگر مى فرمايد: « فَإِذا جاءَتِ الصّاخَّـةُّ * يَوْمَ يَفِرُّ المَرْءُ مِنْ أَخِـيهِ * وَأُمِّـهِ وَأبِيهِ * وَصاحِـبَتِهِ وَبَنِـيهِ * لِكُلِّ امْرِىء مِنْهُمْ يَوْمَئِذ شَأْنٌ يُغْنِـيهِ ;(۳) پس چون بانگ قيامت ـ صيحه اسرافيل ـ برآيد، روزى كه هر كسى از برادرش بگريزد و حتى از مادر و پدرش فرار كند. و از زن و فرزندش گريزان باشد و هر يك از شما آن چنان گرفتار كار خود است كه به ديگرى نپردازد.»

……………………..

……………………