فرهنگ ايثار و شهادت

(۱۶ صفحه ورد)

زندگي زيباست، اما شهادت از آن زيباتر است. سلامت تن زيباست، اما پرنده عشق، تن را قفسي مي‌بيند كه در باغ نهاده باشند. راز خون را جز شهدا درنمي‌يابند. گردش خون در رگ‌هاي زندگي شيرين است. اما ريختن آن در راه محبوب، شيرين‌تر است و نگو شيرين‌تر، بگو بسيار شرين‌ترين است. راز خون در آنجاست كه همه حيات به خون وابسته است.

هر شهيد كربلايي دارد و كربلا را تو مپندار كه شهري است ميان شهرها و نامي است ميان نام‌ها، نه! كربلا حرم حق است و هيچ كس را جز ياران امام حسين(ع) راهي به سوي حقيقت نيست. براي ما كربلا بيش‌ از آنكه يك شهر باشد، يك افق است،‌ يك منظر معنوي است كه آن را به تعداد شهدايمان فتح كرده‌ايم.

تعريف: ايثار يعني نثار، نثار هر چيز اعم از مادي و معنوي به دو شرط:

1. در عين نياز در تعريف واژه ايثار در قرآن كريم آمده است «و يوثرون علي انفسهم و لو كانوا بهم خصاصه» (سوره حشر / آيه ۹)، ايثار مي‌كنند بر نفس‌هايشان ولو به آن نياز داشته باشند.
2. شرط دوم نيت عمل است. انگيزه عمل فقط و فقط بايد عشق و محبت به خداوند باشد و هيچ انگيزه غير خدايي در آن نباشد. در سوره مبارك دهر آيه ۹ ـ ۸ آمده است «و يطعمون الطعام علي حبه مسكينا و يتما واسيرا، انما نطعمكم لوجه الله لا نريده منكم جزائا و لا شكورا» به نيازمندان طعام مي‌دهند صرفاً به خاطر خدا و رضاي او و بدون توقع و درخواست هيچ پاداش يا چشمداشتي از كسي.

لذا به نظر مي‌رسد روح انسان بايد از قدرت و عظمت بالايي برخوردار باشد تا بتواند در عين احتياج به چيزي و داشتن عشق و محبت نسيبت به آن آن را به ديگران ببخشد و هر چقدر اين نياز بيشتر و آن عشق بزرگتر باشد، ايثار متعالي‌تر مي‌شود، تا آنجا كه خداوند شرط رسيدن به نيكويي را انفاق دوست‌داشتني‌ها بيان مي‌كند «لن تنالوا البر حتي تنفقوا مما تحبون» (سوره آل عمران / آيه ۹۲) هرگز به نيكي واقعي نمي‌رسيد مگر اينكه آنچه را كه دوست داريد ببخشيد. گاهي ايثارگر ممكن است قمقمه آبش را در عين تشنگي و يا تكه نانش را هنگام گرسنگي ببخشد. اندازه يا قيمت بخشيده شده نمي‌تواند ارزش آن ايثار را معين كند زيرا «انماالا عمال بالنيات» ارزش عمل به نيت آن است. هابيل پروارترين گوسفندش را به قربانگاه مي‌فرستد، خليل عزيزترين و يگانه‌ترين ثمره حياتش (اسماعيلش را)، پيامبر خاتم(ص) درآن شب روشن افروز، در آن ليله المبيت، علي(ع) را كه به منزله نفس وجان اوست در بستر مي‌خواباند تا مايه فخر و مباهات خدوند بر ملايكه الله گردد و در جريان مباهله جانش را، نفسش را «علي(ع)» پاره جگرش را «فاطمه (س)» و سيد جوانان اهل بهشت «حسنين(ع)» را نثار مي‌كند.

………………………….

………………………..