فلسفه عزاداری‏

(۱۳صفحه ورد)

در فرهنگ دینی ما، یکی از برنامه‏هایی که نشان دهنده پیوند و دوستی شیعه با اولیای دین و امامان معصوم است، «عزاداری» است، یعنی یاد رحلت و شهادت آنان را گرامی داشتن، در سوگ آنان ماتم به پاکردن و در عزایشان گریستن.

آثار و نتایج اجتماعی و سیاسی‏

همچنان که اشاره شد، عزاداری برای شهیدان، بخصوص سید الشهدا – علیه السلام – ، هم مایه بقای نام و خاطره و آثار آن حماسه جاوید است، هم تأثیر عاطفی و پیوند درونی میان عزاداران و پیشوایان حق ایجاد می‏کند، و هم نوعی روح مبارزه با ستم را در مردم احیا می‏کند.

عنصر شعر و ادبیّات، در مرثیه خوانی به آن غنا بخشیده و موجب گسترش این موج، میان توده‏های وفادار به خاندان پیامبر – علیه السلام – شده است. «تأثیر عاطفی» و «گسترش سریع»، دو ویژگی مهمّ در اشعار مرثیه است. مردم نیز اشعار مدح و مرثیه را می‏خواندند و حفظ می‏کردند و مجالس خود را با آنها رونق می‏بخشیدند. تعالیم عاشورا از خلال همین مجالس به نسلهای بعدی منتقل می‏شد.

امام خمینی – قدّس سرّه – فرمود:

«با این گریه، با این نوحه خوانی، با این شعرخوانی، با این نثر خوانی، ما می‏خواهیم این مکتب را حفظ کنیم، چنانچه تا حالا هم حفظ شده.»(۲۳)

پس می‏توان گفت: عزاداری برای سید الشهدا، محور برنامه‏های حفظ کننده مکتب است.

«این مجالسی که در طول تاریخ برپا بوده است و با دستور ائمّه این مجالس بوده است… ائمّه این قدر اصرار کردند به اینکه مجمع داشته باشید، گریه بکنید، چه بکنید، برای اینکه این حفظ می‏کند کیان مذهب مارا.»(۲۴)

…………………..

……………….