مفاخر نیشابور  (۵۹ صفحه ورد)

الشبهي نيشابوري

ابوبكر محمد بن جعفر الشبهي، يكي از عرفاي بزرگ و نام آور قرن چهارم، زمان نوح بن منصور ساماني بود كه در مقامات عرفان به پايگاه مهمي نايل آمد. او را از جوانمردان مشايخ نوشته اند، با ابوعثمان حيري نسبت دارد و در سال ۳۶۰ در نيشابور فوت كرده است.

درباره او گفته اند: جوان مردي نيكوخلق و گشاده روست نسبت به مردمان، در بخشيدن و دادن هرقدر كه او را ميسر است انجام مي دهد. از گفته هاي اوست:

بده تا بگيري. نگه مدار تا نرود. ميازار تا به آزار نيفتي.

يكي او را گفت يا شيخ خواهم كه آنچه دارم بذل درويشان كنم و به گوشه اي به عبادت نشينم تا از رنج دنيا آسوده گردم.

شيخ گفت: هرگز چنين مكن كه عبادت ان است كه تحصيل روزي كني و رنج كشي. اگر قسمي از آن را انفاق كني ثواب آن بيشتر باشد تا گوشه نشيني و به ظاهر عبادت كني، خوي اهل عبادت را با مراوده با خلايق به هم جمع بايد نمود. والله اعلم به بواطن امور كه اين واقعيتي است در اسلام كه لارهبانيت في الانآن

سلام. اين عارف كه عده اي از طرق او به حق پيوستند در نيشابور به جوار حق شتافت.

(نامه دانشوران ناصري ـ ج ۷ ص ۲۵۹)

ابوالعباس باوَردي

از عرفاي قرن چهارم هجري و مورد قبول اهل حال بود. باوَرد از اقمار ابيورد بوده. اما ابوالعباس نشو و نمايش در نيشابور بوده و در اين شهر به ارشاد خلايق مي پرداخت. مصاحبت شبلي و شيخ ابوبكر طمستاني را دريافته است از كلمات اوست:

در پي روزي چنان رو كه خلق را از تو بخشي در دل پديد نيايد كه با رنجيدن خلق آن روزي در دل تو سم قاتل خواهد بود. از او پرسيدند كه عيش دنيا كه را ميسر است. گفت: آن كس را كه قناعت ملكه باشد و ذلت طمع بر خود نپسندد. ناگفته مباركه طمستاني اهل طمستان فارس بود كه مدتي در نيشابور مجلس درس و بحث داشت و در سال ۳۴۰ در نيشابور مدفون شد كه براي هر دو از پيشگاه ذات احديت طلب مغفرت مي كنم.

(مشاهير به نقل از نفحات الانس جامي ـ و نامه دانشوران ناصري ج ۵)

ابوالوفاء بوزجاني (احتمالاً بوژاني)

ابوالوفا محمد بن يحيي بن اسماعيل بوزجاني كه از بزرگترين مفاخر علمي ايران و از بزرگترين رياضي دانان و………………………………………………………….

………………………………………………………………………