فتوت نامة سلطاني   (۵۶۹ صفحه ورد)

مقدمه

فتوت در لغت عرب صفتي است كه از كلمة < فتي > مشتق شده است همان‌گونه كه رجولت از رجل و ابوّت از اب و اخوّت از اخ و امومت از امّ و انوثت از انثي و مانند آن. فتي نيز در لغت عرب، تازه جوان و كسي را گويند كه پاي در دوران جواني نهاده و روزگار خوش شباب را آغاز كرده است. در فرهنگ‌ها فتوت به ضم اول و دوم و تشديد و فتح سوم را < جوان‌مردي و مردمي> معني كرده‌اند (منتهي‌الارب) و فتَيٰ به فتح اول و الف كوتاه در آخر، به معني جوان و جوان‌مرد نيكوخوي است. فتي به كسر اول جوانسال از هر چيز و فتاء بر وزن سماء جواني و جوان شدن و جوان‌مردي نمودن است.

اين لغت معني‌هاي ديگري نيز دارد از قبيل فتيان به فتح اول و دوم به معني شب و روز، و فتيان به كسر اول نام قبيله‌اي از بجيله و مانند آن‌ها كه اكنون از موضوع بحث ما بيرون است.

در عصر جاهلي فتوت را مجازا” به معني شجاعت و فتي را به معني شجاع مي‌گرفتند چنان‌كه در شعر طرفة بن العبد آمده است :

و متمم بن نويره گفت :

از آن پس فتي را  به  معني بخشنده به كار بردند، چنان كه در شعر حطيأه آمده است:

بدين ترتيب در عصر جاهلي دو معني مجازي براي لفظ فتي پديد آمده : شجاعت و سخاوت؛ و عرب اين دو صفت را از تمام صفات پسنديده‌تر و ستوده‌تر مي‌دانست. وقتي لفظ فتي بر سر زبان‌ها افتاد و بسيار كسان را  < فتي>   خواندند، شاعران ممدوح خويش را براي مبالغه < فتي الفتيان >  گفتند و نظاير چنين تركيبي ……..

………………………………………………………………………..